Τρία νέα ποιήματα καταθέτει ο συντοπίτης Γιώργος Αλεξανδρής
Τρία νέα ποιήματα καταθέτει ο συντοπίτης συγγραφέας – ποιητής Γιώργος Αλεξανδρής. Τρία ποιήματα, μέσα από την οποία περιγράφεται το φανταστικό και το πραγματικό και συναρπάζουν τον αναγνώστη.
ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
Της ψυχής μου το άδειο κατώφλι
είναι γεμάτο από το βλέμμα της απουσίας σου.
Οι θύμησες, ρεμβασμός και θεία λειτουργία,
ρυθμικός χορός και θυσία στης μνήμης το βωμό
και η νοσταλγία κρυφή σπονδή στο χρόνο
να έχουν και πάλι τα όνειρα αρχή και χρώμα.
Της ψυχής σου τ’ ανοιχτό παραθύρι
λιοστάσι είναι και φεγγαράδας γιόμα.
Το βλέμμα σου αγγέλου γλυκοκοίταγμα και χάδι,
ταξίδεμα ηλιού στ’ ουρανού το γαλάζιο
και τ’ αυγινό σου γέλιο αντίδωρο και χάρη
στον ίσκιο του κρυφού καημού και της ελπίδας.
Απλωσιά της αγάπης και χαράς η ζωή,
πολύφερνος δρόμος στην ομορφιά και τη μαγεία.
Οι λογισμοί του νου και της καρδιάς οι χτύποι,
βαθύ προσκύνημα με σεβασμό και γνώση
στο κάλεσμα, στ’ αντάμωμα, στο γιάτρεμα του πάθους,
πιο πέρα απ’ το γραμμένο μας και τις απαντοχές μας.
Του έρωτα τραγούδι το γλυκομιλητό σου,
μακρύ ταξίδι λυτρωμού και η σιωπή σου.
Ανταύγειες του μέλλοντος καταφυγές κι αναπολήσεις,
λαμπρίσματα οι προσμονές κι οι πόθοι αρμονία,
να έρχεσαι απ’ το αύριο παραδοχή και πίστη
και ταίριασμα να φτάνεις και ολοκλήρωση ζωής.
ΕΡΗΜΩΣΕΙΣ
Αδειανοί οι πλατιοί και ηλιόφωτοι δρόμοι,
αδιάβατα της κάθε γειτονιάς τα σοκάκια
χωρίς απαντήματα , χαιρετισμούς και γνωριμίες,
οι περίβλεπτες κοσμομαζώχτρες και πολύβουες πλατείες
χωρίς τρυφερές αγριάδες και φίλιες συμπλοκές,
τα στέκια απόκληρα, αμαρτωλά και ξεχασμένα
χωρίς χαριεντισμούς καμώματα και γέλια,
τα σταυροδρόμια κρυφοπέρασμα υπότροπης φυγής
και τα πλατύσκαλα απόμερες κι αστόλιστες γωνιές.
Όλα ερήμωση, αποξένωση, αποφυγή και αγωνία.
Μισά και μουδιασμένα λόγια η απορία και ο φόβος,
το ύφος απρόσφορο για συζήτηση και επικοινωνία,
τ’ απόμακρα βλέμματα κρυφές αναγνώσεις αντοχής,
απρόθυμα νεύματα οι συνεννοήσεις και οι συμφωνίες ‚
να ειπωθούν φωναχτά δυο λυτρωτικές συλλαβές
για τη βία του εγκλεισμού και το δίκιο της ελευθερίας
με μέλημα την ξεγνοιασιά και της ψυχής την προστασία,
με την συνύπαρξη αποζήτηση, τη συνάθροιση ευκαιρία,
να έχουν τόπο να σταθούν και χρόνο να εκβιάσουν.
Όλα ερήμωση, απόγνωση ‚συνέπεια και μαρτυρία.
Οι μέρες, αρίθμηση κι ανεπιθύμητη διαδοχή
στη βάσανο της συνέχειας και του διαλογισμού,
οι νύχτες αμετάκλητοι και στενάχωροι απολογισμοί,
βέβηλες προληπτικές δοξασίες και συνειρμοί μοιρολόγια ‚
το άγχος ανήκουστη κραυγή, η θλίψη ανείπωτη σιωπή,
η μοναξιά συνείδηση, καταφυγή κι ασκητισμός
και στερνά ο θυμός, η άρνηση και η αυτοκριτική
που μέσα στο απρονόητο στοίβαγμα γνώσης και πρακτικής,
μακάρισαν εύνοιες της ζωής και ευσύνδρομες εποχές.
Όλα ερήμωση, δίκασμα, παραίτηση και μελαγχολία.
ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ
Σαν έχει η μνήμη φρόνηση
σε αναδρομές και παραλλάξεις,
το χρόνο σπούδαγμα κι αναστροφή,
τα πρέπει της συμμόρφωσης
και της αποδοχής η ανάγκη,
δεν είναι υπακοή αστόχαστη
κι ανάρμοστη στάση υποταγής,
παρά γνώση και λογισμός προοπτικής,
υπέρβαση απ’ τη θεωρία του εφικτού
κι απόδραση στην κοινή αλήθεια της κοινωνίας.
Σαν είναι ο φόβος πρόταγμα
σ’ ανέστιες καταγραφές και ρήσεις,
η υποψία χωρίς αφορισμούς και δόγματα
για εποχές ανένταχτες και αξίες,
η κρίση και η ενσυναίσθηση,
η ένσταση κι η προβολή του άγχους,
δεν είναι αυτομόληση στη συνήθεια,
ούτε αυτάρεσκη επίδειξη στοχασμού
παρά πρόκληση ορισμού και συνέπειας
κι απόδραση στην ταύτιση συνείδησης και ήθους.
Σαν φέρνει το σήμερα ενοχές
και τ’ αύριο ασύνορα κενά και απορίες
μέσα από απρόσωπες συμμετοχές,
ανήκουστες κι αλλότριες συμπεριφορές,
τ’ αξόδευτου λόγου η άρνηση και η σιωπή,
τα πείσματα και οι επίμονες προφητείες,
δεν είναι ψευδαίσθηση και πλάνης στίγμα
ούτε ευδοκίμηση στο βολικό το ψέμα,
παρά αποζήτηση και φανέρωμα λογικής
κι απόδραση στην αρμονία ύπαρξης και σκοπού.