Δήμος Μανιώτης: «Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»

Ο δημοτικός σύμβουλος της ελάσσονος αντιπολίτευσης κ. Δήμος Μανιώτης χρησιμοποιώντας τα λόγια της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα, (στιχ. 523, μεταφ. Δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά για να συμμερίζομαι την αγάπη), προσπαθεί να μεταφέρει την δική του άποψη περί σεβασμού, αγάπης, που θα αποβάλλουν το μίσος και την όποια μισαλλοδοξία

Δανειζόμενος μια φράση του κορυφαίου Δράματος της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, ο δημοτικός σύμβουλος της ελάσσονος αντιπολίτευσης του Δήμου Φαρκαδόνας κ. Δήμος Μανιώτης έρχεται να στείλει τα δικά του μηνύματα, -κι αν αναγνώσει κανείς με προσοχή τη δήλωσή του-, μπορεί να οδηγηθεί στα κατάλληλα συμπεράσματα.

Χρησιμοποιώντας τα λόγια της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα, «Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν», (στιχ. 523, μεταφ. Δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά για να συμμερίζομαι την αγάπη), προσπαθεί να μεταφέρει την δική του άποψη περί σεβασμού, αγάπης, που θα αποβάλλουν το μίσος και την όποια μισαλλοδοξία. Έρχεται, να δανειστεί την φράση της Αντιγόνης, για να υπερασπιστεί τις προαναφερόμενες αξίες που προβάλουν το ήθος, κι όχι να επικεντρωθεί στις φιλοδοξίες του Κρέοντα, που επέβαλε την εξουσία σε ανθρώπους υποτελείς.

Ο κ. Μανιώτης επιχειρηματολογεί επισημαίνοντας μεταξύ των άλλων ότι «η σωστή κατεύθυνση και η συνεργασία χαρακτήρων, έχουν μεγάλη απόσταση από τη μονομέρεια, την υπερβολή και την απουσία ευθύνης.

Αναλυτικά το κείμενο του κ. Μανιώτη έχει ως εξής:

«Δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος αλλά την αγάπη.

Όλα τα θετικά απορρέουν από τη συλλογική ζωή. Η συλλογική ζωή παράγει κοινωνικούς θεσμούς, οι οποίοι δίνουν «χαρακτήρα στη μάζα». Θεραπεύουν τον κοινωνικό φόβο, δίνουν μια μορφή δύναμης στο μεμονωμένο άτομο και η συγκέντρωση σε δραστηριότητες και ομάδες, έχει ποικίλες εκφάνσεις της συνεύρεσης των ανθρώπων σε μια κοινωνία. Το σύνολο των διαφορετικών χαρακτήρων, που «επιλέγουν» να «αναδειχτούν» επιβάλλεται να υιοθετήσουν μια συλλογική στάση, ισχυρή, ακλόνητη, χαρακτηριστική της σύγχρονης εποχής. Η σωστή  κατεύθυνση και η συνεργασία των χαρακτήρων, έχουν μεγάλη απόσταση από τη μονομέρεια, την υπερβολή και την απουσία ευθύνης. Η αυταρχικότητα και η μισαλλοδοξία μπορεί να ταυτιστούν με τη δύναμη αλλά να μετατραπούν και σε αιμορραγούσα πληγή. Η καλοσύνη θεωρείται άραγε σαν μια μορφή αδυναμίας; Οι  «φρέσκιες» ιδέες γαλουχημένες από ήθος ερμηνεύονται ως ουτοπία;  Οφείλουμε να σεβόμαστε ορισμένες κοινωνικές συμβάσεις . Οφείλουμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε τους ανθρώπους. Επιβάλλεται να αποβάλλουμε κάποια υπολείμματα πρωτόγονων εποχών, που κοιμούνται στα μύχια της ψυχής μας. Αν όλοι συμβουλευόμαστε τα άμεσα συμφέροντα μας , που αρκετές φορές δεν ταυτίζονται με των πολλών κανένας  λαμπρός πολιτισμός δεν θα υπήρχε σ’ αυτόν τον πλανήτη και η ανθρωπότητα δεν θα είχε ιστορία.».