Μητέρα σε δράση από την… αυλή του σπιτιού της

Της Ελένης Μορέλλα

Εκεί που υπάρχει πρόβλημα υπάρχουν και άνθρωποι που προσφέρουν βοήθεια. Εκτός από την οργανωμένη δράση των φορέων υπάρχει και η ιδιωτική πρωτοβουλία μεμονωμένων πολιτών η οποία δεν γνωρίζει τη δημοσιότητα της οργανωμένης προσπάθειας, δεν παύει όμως να προσφέρει το δικό της λιθαράκι στην προσπάθεια της κοινωνίας για αλληλοβοήθεια.

Γυναίκες και άνδρες που δεν κούνησαν τους ώμους αδιάφορα λέγοντας “κι εμένα τι με νοιάζει;” ή  “δεν μπορώ να κάνω κάτι εγώ μόνος μου” αλλά αντίθετα ανέλαβαν δράση και μετέτρεψαν το ίδιο τους το σπίτι σε αποθήκη ανθρωπιστικής βοήθειας. Είναι πολίτες που δραστηριοποιούνται εθελοντικά ενάντια στη φτώχεια και με δική τους πρωτοβουλία αποστέλλουν ανθρωπιστική βοήθεια απευθείας στον προορισμό της είτε απευθυνόμενοι στους φορείς αφού πρώτα συλλέξουν, ξεχωρίσουν, πακετάρουν τα είδη πρώτης ανάγκης με μόνο οδηγό τη φωνή της συνείδησής τους.

Μια τέτοια περίπτωση η μητέρα από την Περιστερά Θεσσαλονίκης που μετέτρεψε αυθόρμητα την αυλή του σπιτιού της σε αποθήκη ειδών πρώτης ανάγκης για τους Σύριους πρόσφυγες πολέμου. Βλέποντας την ανθρωπιστική κρίση του προσφυγικού προβλήματος μέσα από τις εικόνες που πλημμυρίζουν τα social media, η Λία, Τεχνολόγος Γεωπόνος του ΤΕΙΘ και μητέρα ενός βρέφους, αποφάσισε να «εκμεταλλευτεί» τις γνωριμίες της στους πολιτιστικούς συλλόγους της Θεσσαλονίκης για… καλό σκοπό. Ενημερώνοντας στόμα με στόμα για την πρωτοβουλία της συγκέντρωσε σε μικρό χρονικό διάστημα μεγάλη ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας και πραγματοποίησε την πρώτη της αποστολή στη Λέσβο. Ζητήσαμε από τη Λία Γεωργιάδου να μας μιλήσει για το προσφυγικό πρόβλημα έξω από την πολιτική του σκοπιά, απλά και ανθρώπινα, όπως το αντιλαμβάνεται μια μητέρα.

  -Πώς αποφάσισες να οργανώσεις τη συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες στο σπίτι σου αντί να απευθυνθείς στους υπάρχοντες φορείς;

Στην αρχή απλώς παρακολουθούσα τα γεγονότα, όταν τύχαινε να ακούσω τα νέα της ημέρας. Έχω ένα μικρό μωρό και σχεδόν σπάνια είχα το μυαλό μου στο να δω ειδήσεις. Εκτός αυτού βέβαια, η αναφορά στο προσφυγικό από τα ΜΜΕ δεν ήταν και αυτή που θα έπρεπε…Ένα από αυτά τα βράδια λοιπόν, είδα το άψυχο κορμάκι του μικρού Aylan. Ήταν σαν να έβλεπα το δικό μου μωρό. Πάγωσα και τότε άρχισα να συνειδητοποιώ τι γίνεται . Σκέφτηκα πως δε μπορεί, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό! Είναι τραγικό! Σε τι έφταιξε αναρωτιόμουν αυτή η ψυχή που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη ζωή; Ένιωσα θυμό και οργή… Οργή γι’ αυτούς που το προκαλούν…Οργή για εμάς που το ανεχόμαστε… Είπα αμέσως μέσα μου ότι “κάτι” πρέπει να κάνω. Οφείλω να κάνω κάτι! Είναι συνάνθρωποι μου! Μπαίνουν σε μια βάρκα, πληρώνοντας τεράστια ποσά και δεν ξέρουν αν θα βγούνε ζωντανοί…Σκέψου, είπα στον εαυτό μου, πόσο τραγική θα είναι η κατάσταση εκεί για να επιλέγουν αυτό ως την καλύτερη λύση…Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό… Και έτσι λοιπόν προσπάθησα να ταρακουνήσω τους ανθρώπους του περιβάλλοντος μου, ζητώντας την αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Περιστεράς (του χωριού μου) για την συγκέντρωση πρώτων ειδών. Βλέπετε μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε καμία ενέργεια στο τόπο μου. Η απάντηση ήταν θετική και έτσι ξεκίνησα… Ανακοινώσαμε μέσω του συλλόγου, την συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης. Το μεγάλο μου πλεονέκτημα είναι ότι ο σύζυγος μου είναι χοροδιδάσκαλος σε Πολιτιστικούς Συλλόγους της Θεσσαλονίκης και της περιφέρειας και έτσι ζήτησα τη βοήθεια του. Ανακοίνωσε την απόφαση μας στα μέλη των συλλόγων και άρχισε η ανταπόκριση του κόσμου. Η ανταπόκριση των κατοίκων της τοπικής κοινότητας δυστυχώς ήταν και συνεχίζει να είναι μικρή. Φυσικά, ακόμη και στους συλλόγους, υπήρξαν αυτοί που πρόσφεραν και αυτοί που δεν ενδιαφέρθηκαν. Ακόμη δεν έχω καταλάβει…να υποθέσω πως δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω τους; δεν τους νοιάζει; δεν χτύπησε το πρόβλημα την πόρτα τους και δεν τους απασχολεί; Δεν αφορά η βοήθεια Έλληνες και δεν συμπονούν; Δεν ξέρω πραγματικά. Δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που χρειάζονται τη βοήθεια μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνάνθρωποι μας. Δεν ήθελε κανείς τους να αφήσει τον τόπο του, το σπίτι του, τη δουλειά του, την ζωή του και να περπατήσει μερόνυχτα, με μωρά στην αγκαλιά, χωρίς τίποτα μαζί του. Βλέπετε οι βομβαρδισμοί έχουν αφήσει μόνο ερείπια και κηλίδες αίματος. Έχουν χαθεί ψυχές. Παιδιά σκοτώθηκαν. Βρέφη σκοτώθηκαν. Άνθρωποι διαμελίστηκαν. Μάνα έχασε το παιδί της, αδερφός την αδερφή, πατέρας την οικογένεια του. Παιδιά ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι μόνα τους. Το αντιλαμβάνεστε; Ολομόναχα! Τα ασυνόδευτα παιδιά που έφτασαν είναι χιλιάδες… Αναρωτιέται κανείς τι θα απογίνουν; πόσοι και πώς θα τα εκμεταλλευτούν; Κι εμείς τρέμουμε κάθε φορά που βγαίνουν από την πόρτα… Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν οφείλουμε να τους βοηθήσουμε. Να τους δώσουμε ένα ζευγάρι παπούτσια που έχασαν στο ναυάγιο…αν δεν πνιγούν…να τους δώσουμε ένα κουτί γάλα για το παιδί τους που μόνο τρόμο και φόβο νιώθει…ένα μπουφάν να παρηγορηθεί από το τσουχτερό κρύο… ένα πιάτο φαγητό…αυτά τα τέσσερα βασικά πράγματα για να πάρουν δύναμη να συνεχίσουν…

-Τι ποσότητα ανθρωπιστικής βοήθειας συγκεντρώθηκε τελικά;

 Άρχισαν να συγκεντρώνονται πράγματα, ο σύζυγος κουβαλούσε καθημερινά και σε διάστημα περίπου 10 ημερών έγινε η πρώτη αποστολή. 41 μεγάλες κούτες για Σκάλα Συκαμιάς, 5 κούτες και 110 έτοιμες σακούλες ανά κατηγορία για Ειδομένη. Όλα διαχωρισμένα ανά είδος και γένος. Σημαντικό στήριγμα βρήκα στον πατέρα μου που πλαισίωσε την προσπάθεια μου. Έγινε ο προσωπικός μου courier που ανέλαβε να φορτώνει και να παραδίδει τα δέματα στην Γενική Ταχυδρομική. Όταν τελείωσε η πρώτη αποστολή ένιωσα ικανοποίηση θα έλεγα, μα η λύπη μου για ότι συμβαίνει συνέχιζε να πρωταγωνιστεί στη ψυχή μου. Ο ύπνος μου κάθε βράδυ, από τότε που είχα συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, μόνο ήσυχος δεν ήταν… έκλεινα τα μάτια και σκεφτόμουν πόσα παιδιά παγώνουν εκεί έξω. Πόσοι άνθρωποι εκείνη την ώρα ήταν στη θάλασσα και πάλευαν με τρομαγμένη ψυχή με τα κύματα. Αντί λοιπόν να ηρεμήσει το μυαλό μου, η σκέψη μου σ’ αυτούς τους ανθρώπους γινόταν πιο έντονη. Ο λόγος ήταν απλός… η κατάσταση χειροτέρευε. Τα ναυάγια αυξανόταν ταυτόχρονα με την απανθρωπιά των λαθρεμπόρων. Τα πνιγμένα παιδιά επίσης. Ανθρώπινες ζωές χαροπάλευαν με τα κύματα καθημερινά και η παγερή αδιαφορία των υπευθύνων συνεχιζόταν και συνεχίζεται. Έτσι λοιπόν ανακοίνωσα χωρίς δεύτερη σκέψη πως συνεχίζω την συγκέντρωση των ειδών πρώτης ανάγκης, με έδρα την αυλή του σπιτιού μου γιατί δεν ήθελα να καταχραστώ άλλο το χώρο του συλλόγου. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω. Κάποια στιγμή μετά από μέρες ο σύζυγος μου είπε: ” έτσι όπως πας θα θέλεις φορτηγό να τα κουβαλήσει. Είναι πολλά. Τι να λέω στο κόσμο; να σου φέρνω εγώ πράγματα αν μου δίνουν; Θα συνεχίσεις;” Ακόμη απορώ γιατί με ρώτησε… “φέρνε εσύ κι εγώ ας χρειαστώ και νταλίκα” απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε 10 μέρες περίπου έγινε η δεύτερη αποστολή… 34 κούτες μεγάλες για Χίο, 6 για Μυτιλήνη, 5 για Λέσβο, 14 για Ειδομένη…

 -Ο κόσμος κατά πόσο ανταποκρίθηκε στην έκκλησή σου;

Ευτυχώς υπήρξε ανταπόκριση. Γνωστοί και φίλοι, βρήκαν τρόπο να επικοινωνήσουν μαζί μου και να μου στείλουν πράγματα, κάποιοι συγχωριανοί και ορισμένα μέλη από τους συλλόγους όπου διδάσκει παραδοσιακούς χορούς ο σύζυγος. Προσωπικές αγορές που τις αντικαθιστούσα με ένα καφέ που θα έπινα έξω, ένα καινούριο (περιττό) ρούχο που θα αγόραζα και οτιδήποτε άλλο μη αναγκαίο για μένα. Παρόλο που θεωρώ υποχρέωση του καθενός να βοηθάει τον συνάνθρωπο, θα ήθελα να ευχαριστήσω τα μέλη των συλλόγων για την προσφορά τους,γιατί έτσι έδειξαν και την στήριξη τους στην προσπάθεια μας.

 -Υπήρξε κάποια αντίδραση από μεριάς των ανθρώπων που απευθύνθηκες η οποία να σε προβλημάτισε;

 Όσον αφορά τις αντιδράσεις του κόσμου, φυσικά υπήρξαν και κακές αλλά ήταν κυρίως έμμεσες, από ανθρώπους που συζητούσαν δεξιά κι αριστερά ή μέσω της ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης αλλά δεν με πτόησαν. Γιατί; Γιατί αυτοί που τα λένε δεν βοηθάνε ποτέ. Δεν έχουν βοηθήσει Ελληνόπουλα που πεινάνε, δεν έχουν προσφέρει τα ρούχα των παιδιών τους που έχουν μικρύνει σε ιδρύματα αλλά προτιμούν να τα πετάνε στους κάδους, δεν έχουν δώσει ένα πιάτο φαγητό σε άνθρωπο που πεινάει και ζει στην απέναντι πόρτα…Και σ’ αυτούς που θεωρούν ότι δεν πρέπει να τους βοηθήσουμε γιατί δεν είναι Χριστιανοί, απάντησα απλώς πως ο Χριστός είπε όποιος έχει δύο χιτώνια να χαρίζει τον ένα, δεν δίδαξε να κάνουμε διαχωρισμούς σε χρώματα, θρησκείες, φυλές. Μόνο να αγαπάμε τον συνάνθρωπο μας… και για τους δύσπιστους να αναφέρω πως εδώ και χρόνια βοηθάμε όποιον έχει ανάγκη. Πέρυσι πραγματοποιήσαμε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης εκδήλωση για τη φιλανθρωπική οργάνωση ” Οικογένεια και παιδί” και το 2013 για το Ίδρυμα ”Άγιος Στυλιανός”, τα έσοδα των οποίων δόθηκαν αντιστοίχως.

-Και τώρα; Συνεχίζεις με τη συλλογή ή σταματάς;

Σήμερα λοιπόν, παρόλο που πέρασε καιρός και η διαδικασία συλλογής και διαχωρισμού είναι καθημερινή, εγώ συνεχίζω. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν γύρω στα 30 δέματα στην αυλή μου που ετοιμάζονται. Συνεχώς ενημερώνομαι από τους φορείς του κάθε τόπου συγκέντρωσης προσφύγων και ανανεώνω τη λίστα των ειδών που χρειάζονται, αναλόγως τις ανάγκες που υπάρχουν. Το λυπηρό είναι πως πολύς κόσμος έκανε “ξεκαθάρισμα’ της ντουλάπας του και δεν αντιλήφθηκε πως δεν δίνουμε ότι έχουμε για πέταμα αλλά μοιραζόμαστε! Αυτό το γεγονός προκάλεσε πρόβλημα στα σημεία συγκέντρωσης ειδών, καθώς άχρηστα πράγματα συσσωρεύτηκαν με αποτέλεσμα να δυσκολέψουν την εργασία των εθελοντών και να αναγκαστούν να σταματήσουν να δέχονται πράγματα πολλοί φορείς για κάποιο διάστημα. Τελειώνοντας, θέλω να ζητήσω από τον κάθε συνάνθρωπο μου να μπει για λίγο στη θέση αυτών των άτυχων ανθρώπων…Βάλτε τον εαυτό σας, με ένα σάκο στον ώμο που περιέχει 2-3 βασικά πράγματα, ένα βρέφος ή παιδί στην αγκαλιά, μέσα στη βροχή και στο κρύο, πληρώνοντας όσο-όσο τους λαθρέμπορους, να σας βάζουν σε μια βάρκα που παραλίγο δεν πετάχτηκε, κοινώς ακατάλληλη, με επιβαίνοντες διπλάσιο ή τριπλάσιο αριθμό από το όριο, να ταξιδεύετε με μποφόρ χωρίς να είστε βέβαιοι πως θα φτάσετε…που; δεν ξέρω…ούτε αυτοί ξέρουν…. είναι συνάνθρωποι μας που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Δεν ήταν επιλογή τους αυτή η ταλαιπωρία, εξαναγκασμός ήταν κι εμείς οφείλουμε να τους καλωσορίσουμε… Έχουν άμεση ανάγκη τη βοήθεια μας, την στήριξη και την αγάπη μας… Αύριο μπορεί να είμαστε στη θέση τους…

Και ενώ το προσφυγικό αποτελεί μια σύγχρονη όσο και βαθιά ανθρωπιστική κρίση, το πρόβλημα της φτώχειας σίγουρα δεν είναι κάτι καινούριο. Στη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης οι οικονομικές δυσκολίες που προέκυψαν είναι τεράστιες ειδικά για τις ευπαθείς ομάδες του ελληνικού πληθυσμού και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Όμως σε αυτή την ιστορική συγκυρία ειδικά ο κόσμος του παραδοσιακού χορού οφείλει να δείξει την αλληλεγγύη του. Ο πολιτισμός της παραδοσιακής μουσικής άλλωστε αναπαριστά τα δρώμενα και την ανθρώπινη επαφή όπως συνέβαιναν κάποτε στα πανηγύρια των χωριών μας, στους γάμους και τις γιορτές, στις γειτονιές των προγόνων μας. Όταν οι κοινωνίες δεν είχαν την ευχέρεια των σημερινών μέσων επικοινωνίας και παρόλαυτά κανείς δεν έμενε αμέτοχος στο πρόβλημα του διπλανού. Όλοι γνωρίζουμε τις ιστορίες σύμφωνα με τις οποίες όταν καιγόταν ένα σπίτι, όλο το χωριό έσπευδε να βοηθήσει να ξαναχτιστεί.

Κάθε είδους κάλεσμα και στήριξη των ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη, είτε αυτό προέρχεται από ιδιωτική πρωτοβουλία είτε από κάποια μορφή συλλογικότητας, είναι ένα μικρό αλλά ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας μας. Δείχνει ακόμη ότι καθένας μπορεί να δραστηριοποιηθεί και να δημιουργήσει τις συνθήκες για να πραγματώσει το καλό και αγαθό χωρίς να περιμένει πάντα την πρωτοβουλία του διπλανού. Ένα “like” δεν αρκεί, ένα δάκρυ μπροστά στις ειδήσεις δεν προσφέρει τίποτα, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι πράξεις. Έλληνες ή Σύριοι, άνδρες ή γυναίκες, παιδιά ή ηλικιωμένοι δεν παύουν όλοι να είναι συνάνθρωποι που η μόνη ανακούφιση στο πρόβλημά τους είναι τέτοιες μικρές αλλά ταυτόχρονα σπουδαίες κινήσεις. Για το λόγο αυτό στέλνουμε τα συγχαρητήριά μας στη μητέρα από την Περιστερά που ανέλαβε την πρωτοβουλία και φυσικά σε όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της. Ελπίζουμε η κίνησή της να αποτελέσει παράδειγμα για καθέναν από εμάς- ειδικά εκεί όπου οι αυλές των σπιτιών προσφέρουν χωρικά τα περιθώρια για την οργάνωση τέτοιου είδους πρωτοβουλιών…