Αριστοτέλης Κούτσικος – «Δάσκαλος και Αηδόνι»
«Ο άνθρωπος πεθαίνει, όταν πεθάνει και ο τελευταίος μάρτυρας». Αν η φράση είναι αληθινή, ο Αριστοτέλης Κούτσικος, ο Τέλης μας, είναι μαζί μας και θα παραμείνει για πολύ καιρό. Άνθρωπος όμως δεν είναι μόνο η καθαρά βιολογική του υπόσταση, ένα σώμα δηλαδή, αλλά άνθρωπος είναι και τα «δημιουργήματα» που αφήνει πίσω του, τα υλικά και τα άυλα . Και δόξα το Θεό, αυτόν το Θεό που τόσο αγάπησε, ο δικό μας Τέλης, άφησε κληρονομιά στον τόπο μας. Για αυτή την «κληρονομιά» θα πω μερικά λόγια, μερικά λόγια σαν να μας ακούει, σαν να είναι μαζί μας.
Είμαι και εγώ ένας από τους χιλιάδες μαθητές που πέρασαν από τα χέρια του. Υπήρξε ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που όχι μόνο ήξερε να διδάσκει άριστα το μάθημά του, ως καλός καθηγητής, αλλά που ήταν και ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ με όλη τη σημασία της λέξης. Μας έμαθε πως να είμαστε ανεκτικοί, πως να συνεργαζόμαστε, πως να λύνουμε τις διαφορές μας πολιτισμένα. Ήταν κοντά μας όταν τον χρειαζόμασταν, χαιρόταν με τις επιτυχίες μας και στεναχωριόταν όταν δεν τα καταφέρναμε. Ήταν αυτός που μας κέρδιζε με την ευγένειά του, που ποτέ δεν χρησιμοποίησε τη θέση του για να επιβληθεί. Αφουγκραζόταν τις αλλαγές στην εκπαίδευση και τις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών του και έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να υποστηρίξει τους αδύναμους. Η κληρονομιά του προς εμάς είναι οι μνήμες που μας άφησε ο πολύπειρος βίος του. Τα μαθήματα που πήραμε από τον Τέλη δεν αποτυπώνονται, ευτυχώς, σε νούμερα και σχολικούς βαθμούς. «Να γινόμαστε καλοί, πάντα καλύτεροι», μου είπε κάποτε.
Η αγάπη του για τη μουσική εκφράστηκε μέσα από το Σύλλογο Βυζαντινής Μουσικής, «ο Αμφίων». Αυτός ήταν ο εμπνευστής, ο δημιουργός, ο αρωγός. Μέσα από τη μουσική, μάς έμαθε να αναζητάμε την αρμονία, το κοινό όραμα, τη συνεννόηση, να ανακαλύπτουμε τα ταλέντα μας. Όσοι τον ακούγαμε αισθανόμασταν το μεγαλείο του Βυζαντίου. Η κληρονομιά του προς εμάς είναι αποτυπωμένη στις ηχογραφήσεις με τον αγαπημένο του σύλλογο και τους συνοδοιπόρους του.
Μέσα στην Εκκλησία, στεκόταν πυλώνας της ευφωνίας και της λεπτότητας των ήχων που απαιτούν τα μυστήρια ώστε να γίνουμε συμμέτοχοι της εν Χριστώ κοινωνίας. Μαζί με τους ιερωμένους, έφερναν στα αυτιά μας την μακραίωνη ψυχή του χριστιανισμού. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, όπως τότε που έχασα τον πατέρα μου, η φωνή του δεν ήταν μόνο μια παρηγοριά αλλά και μια ανάταση και μια αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία ότι όλα είναι ανθρώπινα και να μην μας φοβίζουν. Η κληρονομιά του προς εμάς είναι η υπέροχη φωνή του που αντηχεί ακόμα μέσα στις Εκκλησίες.
Όπως κληρονομιά του προς εμάς είναι τα παιδιά του και τα εγγόνια του που τον τιμούν και συνεχίζουν στον δρόμο που χάραξε.
Θα πω λίγα λόγια ακόμα για την προσωπική μας σχέση. Όταν το 2012 μελοποιούνταν τα τραγούδια μου από τον συνθέτη Γιώργο Δεσποτίδη, ο συνθέτης μου είπε ότι χρειάζεται μια Βυζαντινή χορωδία. Ήταν η εποχή που ετοιμάζαμε τον «ΜΕΓΑ ΚΑΜΠΟ», το έργο που παρουσιάσαμε στα Τρίκαλα εκείνη τη χρονιά. Πήρα τον Τέλη τηλέφωνο να του προτείνω να συμμετάσχει, και αυτός με μεγάλη χαρά δέχτηκε. Ο Δεσποτίδης του πρότεινε μάλιστα να μελοποιήσει και δύο στροφές από το τραγούδι «Τροία». Όταν πήγα για πρώτη φορά στις πρόβες του «Αμφίων» να ακούσω το τραγούδι, ομολογώ ότι δάκρυσα. Όταν το άκουσε και ο συνθέτης αλλά και ο Διευθυντής της ορχήστρας, ο κύριος Ανδρέας Πυλαρινός, του έδωσαν τα εύσημα. Όπως βλέπουμε, Ο Τέλης μας, υπήρξε και σημαντικός συνθέτης εκτός από «δάσκαλος και αηδόνι». Για να καταλάβουμε το μέγεθός του, στις πρόβες για τη συναυλία «ο Μέγας Κάμπος», ο καταξιωμένος ερμηνευτής Δημήτρης Μπάσης τον ρώτησε αν τραγούδησε καλά την εισαγωγή. Ήθελε την επικρότησή του. Ο Τέλης κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι.
Αγαπημένε Τέλη, σήμερα θα σε ακούσω να τραγουδάς ξανά την «Τροία»:
«πάνω σε άλογο αραβικό
κοιτάω υποτιμητικά τη φορεσιά του
μοιάζει πολύ με το Χριστό
στα Ιεροσόλυμα να μπαίνει η αφεντιά του
Αύγουστο φτάνω για γιορτή στη Ρώμη
χριστιανούς να δω που σφάζουν
εντολή αυτού με την ωραία κόμη
του Νέρωνα, που όλοι τους θαυμάζουν»
Τα συλλυπητήριά μου στους οικείους του
Αχιλλέας Κούμπος
