Ηλίας Καραμάνος: Σχεδόν 14 μήνες μετά την συμφορά, ξεχασμένοι και εγκαταλειμμένοι…
“Σχεδόν 14 μήνες μετά την συμφορά ξεχασμένοι και εγκαταλειμμένοι…
Λες και δεν συνέβη ποτέ το κακό…
Η δημοτική αρχή βρίσκεται στον κόσμο της, σαν να της έδωσαν το χάπι της λησμονιάς, ξέχασε τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις της απέναντι στο πληγωμένο Δήμο.
Προσπαθεί, μάταια όμως, να διαχειριστεί (μαζί με τα λεφτά που της δόθηκαν) την ανεπάρκειά της.
(Ένα Παιδικό σταθμό είχαν υποχρέωση να φτιάξουν… Ένας ιδιώτης θα τον έφτιαχνε μέσα σε ένα μήνα…).
Η περιφέρεια προσπαθεί βρει βήμα για να περπατήσει και σιγά σιγά δείχνει τις μικρές της δυνατότητες…
Μόνα τα σχολεία ανακατασκευάζονται και αυτά με χρήματα από τα ταμεία του ομίλου των εφοπλιστών…
Και εμείς περιμένουμε “το μάνα εξ ουρανού”…
Γίναμε όμηροι στα χέρια του Τριαντόπουλου και εργαλείο στα χέρια του Μητσοτάκη…
Με την πρώτη αρωγή (6.600) και μερικά ψίχουλα (150€/ τ.μ) λουφάξαμε…
Μας έπεισαν πως πρέπει να νιώθουμε και υποχρέωση.
Σταυρωσαμε τα χέρια και αφουγκραζομαστε…
Ακόμη δεν καταλάβαμε πως δεν πρόκειται να ξαναφτιαξουμε αυτά που χάσαμε
“Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας.
Κι αυτός ο περήφανος,
γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν,
εγγράψαν υποθήκες πάνω του, πήραν δικαιώματα, αξιώνουν,
μιλάνε για λογαριασμό του, του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα,
τον ελεούν, τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα,
του σφίγγουν μ’ ένα καραβόσκοινο τη μέση.
Εκείνος, μέσα στα ξένα ρούχα,
ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει
μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει
(ως και την ώρα του ύπνου)
σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, (μόνο τώρα βιός του)
γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του.”
“Ο ύστατος οβολός” του Γιάννη Ρίτσου”
Ads
